Maurits van Eekeren

Als management assistent is het de taak van Maurits om bepaalde processen te starten en in de gaten te houden dat deze processen leiden tot een bepaald product. En het is in 2020 al weer bijna 16 jaar geleden dat Maurits van Eekeren het Gbouw, aan de Burgemeester Vos de Waelstraat te Zwolle, binnenstapte en kennis mocht maken met de G-organisaties die daar gehuisvest waren. “En met Steunpunt Gemeente Opbouw (SGO) – voorheen het GVI en tegenwoordig Praktijkcentrum geheten – en met Luisterpost|Bralectah, mijn werkgevers. Ik kwam als administratief medewerker in dienst van SGO en deed voor een aantal detacheringsuren werk voor LPB. Het was wel een beetje met een valse start eerlijk gezegd. De eerste officiële werkdag werd ontsierd met een griep en moest dus een paar dagen uitgesteld worden.”

Het lag eigenlijk niet direct voor de hand om te werken bij SGO en LPB op het secretariaat. Hij heeft namelijk de opleiding tot agogisch werker aan het Menso Alting College in Groningen gevolgd en als invalkracht assistent begeleider veel gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking. Maurits vertelt: “Dat waren mooie en dankbare jaren waarin ik mocht genieten van (on)gecompliceerde mensen die mij namen zoals ik ben en vertrouwen, als een kind, op mijn hulp en zorg. Helaas liep ik tegen mijn grenzen aan omdat mijn eigen, visuele, beperking (daarover later meer) mij inperkte in het uitvoeren van mijn werk. Op een bepaald moment heb ik voor mijzelf de keuze moeten maken om een carrièreswitch te maken en wel richting administratief en secretarieel werk met in het achterhoofd hebbend dat ik nooit een fulltime baan moet ambiëren of in de commerciële sector te gaan werken. Het één om mijn ogen, het ander om mijn welzijnshart.”

Nog voordat eind 2004 zijn vrouw, Rike, afgestudeerd is als apotheker liepen zij samen een stuk van het Pieterpad tussen Holten en Hellendoorn. In Nijverdal bleek een vacature open te staan van 2e apotheker. “Wij zijn daar toen even langs gelopen en hebben Nijverdal geproefd”, zegt Maurits. “Rike heeft haar wandelschoen verruild voor stoute schoenen en, ondanks dat ze nog student was, gesolliciteerd. En zie: aangenomen. Toen was de weg ook vrij gekomen dat ik kon solliciteren bij SGO. Halsoverkop moesten wij in vrij korte tijd een huis vinden – het werd Nijverdal – en verhuizen en stad Groningen achter ons laten. Hoezo valt het één en ander samen en heb je je eigen leven in de hand…”

Van klein naar wat het nu is
“LPB was in 2005 klein. Nou ja, klein. Niet als je bedenkt dat er naast het bureauteam, bestaand uit Bernhard en Jip Jonker (geen familie) zo’n 400 vrijwilligers bezig waren voor de LPB. Ik heb mogen meemaken dat de organisatie steeds meer ging professionaliseren en taken oppikte die op ons pad kwamen. We moesten ook wel omdat, net als veel andere non-profit christelijke organisaties, wij zagen dat de vaste donateur niet meer zo honkvast werd. Dit gegeven en deze uitdaging hebben wij in volle overtuiging en in vertrouwen op God aangepakt. En zo zijn wij gekomen waar wij nu zijn. En wij beseffen dat wij als mediaorganisatie moeten blijven investeren en ontwikkelen. Uiteraard houden wij onze missie en visie daarbij in het oog.”
Sinds september 2008 mag Maurits zich volledig lid noemen van het LPB-team. Hij zegt: “Sinds die tijd sta ik onder contract van LPB en hadden wij een eigen secretariaat. Mijn werk was (en is) de administratieve en secretariële werkzaamheden te verrichten zoals telefoon- en mailafhandeling, donateursadministratie, verkoop van cd’s en dvd’s, ondersteuning (giften)mailingen, bewaken planningen en noem maar op. De spreekwoordelijke spin in het web zijn.” Langzaamaan deed hij dit niet alleen voor LPB maar ook voor: de LOK, steunpunt Bijbelstudie, NCB, SSRO, GKv. “Je kunt zeggen: een gevarieerde baan met voor elke organisatie haar uitdagingen aangaan. Gelukkig mag ik steun en administratieve ondersteuning vinden bij een aantal enthousiaste vrijwilligers. Het werken voor LPB media maakt het zo mooi omdat wij als één ‘familie’ – of je nu vrijwilliger of betaalde kracht bent – de schouders eronder zetten en wij elkaar als gelijke in de ogen mogen kijken”, zegt Maurits.

Over ogen gesproken
Maurits is geboren (1973) met staar in de ogen. “Helaas mocht ik dat stukje genen van mijn vader overnemen (het zit in de familie). Daar ben ik aan geholpen. Maar omdat de artsen het in de jaren 70 nog niet aandurfden om pasgeborenen te opereren is dat pas gebeurd toen ik zo’n 7 maanden was. Dit gegeven heeft ervoor gezorgd dat er een slechte ontwikkeling was tussen ogen en hersenen. Daardoor is de nystagmus ontstaan (oogwiebelen) en zie ik maatschappelijk gezien slecht. Daardoor was ik tot 1995 brildragend waarbij het zicht nog steeds 15% rechts en zo’n 5% links was. In 1995 durfde de toen vermaarde Prof. Dr. Worst het aan om mij operatief lenzen in te planten. Het zicht bleef ongeveer hetzelfde maar het leven zonder vaste bril (wel een leesbril) maakte het leven wel fijner”, zegt hij. “Je begrijpt vast dat door mijn beperking het leven wel wat lastiger maakt. En tegenwoordig is dat veel sterker te merken dan vroeger met alle visuele prikkels die nu op je af komen. Langzaam aan merkte ik dat werken moeilijker werd. Helemaal toen half 2018 een zogeheten glasvochtmembraamloslating in het beste (rechter) oog ontstond waardoor ik door vlekken heen moet kijken. En er sinds kort ook nastaar geconstateerd is in hetzelfde oog. Omdat dit allemaal in het privé en werkleven niet goed meer te doen en te combineren was, is er besloten om een (gedeeltelijke) afkeuringstraject in te gaan. Hopelijk geeft het UWV hier in het voorjaar van 2021 een positief uitsluitsel over. Balen allemaal? Volmondig: Ja! Ik heb mijn werk lief en werk met veel liefde samen met mijn collega’s en vrijwilligers. Om daar wat afstand van te moeten doen, is iets wat ik moet verwerken. Meer nog dan het al mijn hele leven rond te lopen met mijn beperking. Maar het is denk ik wel ergens goed voor. Hij laat niet los en zet mij op Zijn bedachte pad voor mij.”

Anekdote
“Het was vlak voor kerst, in 2013. De gedachte aan het kindje dat geboren wordt en in doeken wordt gewikkeld is in ieders gedachten. De voorbereiding om van de kerstvakantie met de teamkerstborrel daaraan vooraf te genieten is in volle gang. Nog even een jaargesprek met de baas…. En toen een sterk opkomende pijn in het lichaam”, vertelt Maurits als hij terugblikt naar een moment dat hem goed is bijgebleven. “Ik krijg het voor elkaar mijn collega’s te waarschuwen. Er wordt een ambulance besteld en mijn collega’s bedenken zich niet en trekken het zware gordijn uit de studio van de rails en wikkelen mij daarin – daar is ook de (enige) vergelijking. De liefde en zorg van mijn collega’s is hartverwarmend. In het ziekenhuis bleek het uiteindelijk om nierstenen te gaan die vastzaten en de heftige pijnaanvallen veroorzaakten. Na een paar dagen mocht ik weer het ziekenhuis verlaten, de nierstenen achterlatend.”
Maurits is, zoals gezegd, getrouwd met Rike. Zij is, om de boel om te draaien, de hoofdkostwinner en werkt voor het bijwerkingencentrum Lareb. Zij houdt zich bezig met de registratie van bijwerkingen van medicijnen en onderwijst studenten, artsen en apothekers om ze bewust te maken en te houden van de bijwerkingen die medicijngebruik met zich mee kunnen brengen. En op dit moment is er de voorbereiding voor het verwerken van bijwerkingen na vaccinatie tegen het coronavirus. Maurits en Rike hebben 3 meiden, alle 3 hebben zij de genen van hun vader meegekregen en hebben ook zij een visusbeperking. Maurist zegt: “Maar de ontwikkeling heeft niet stilgestaan en dankzij de kennis en kunde van artsen mogen zij veel beter zien.”

“Ik hoop dat ik nog een tijd verbonden mag zijn met LPB media en mijn bijdrage kan leveren aan al het moois wat wij mogen ontwikkelen. Hopelijk mogen wij met ons allen op onze manier geloof en kerk dichter bij mensen brengen.”